Vandaag gaan we het hier eens, #wijvenweek-gewijs, hebben over zo van die kleine pleziertjes die achteraf toch eigenlijk niet zo plezant zijn.
Al moet ik daar hard over nadenken. Want sommige dingen vind ik wel passen, maar dan zie ik rondom mij iedereen wel eens een dutje doen bijvoorbeeld.
Een dutje doen is toch een klein plezierke he? Thuis komen van het werk, en dan snel effe een tukje onder het donsdeken. Een aflevering of 2-3 van Friends opzetten, en ogen dicht houden. Ik ken de afleveringen toch van buiten… Als ik de dialoog hoor zie ik de beelden zo op mijn netvlies passeren.
Als ik dan een klein uurtje later terug fris ben, dan voel ik me ook schuldig, want dat uurtje had ik nuttig kunnen besteden. Alhoewel…. kans is klein dat ik dat ook effectief zou doen. Want die afwas, dat is geen uur werk, en snel eens me de stofzuiger rond gaan ook niet.
Van Friends gesproken, dat is toch ook een klein guilty pleasureken. De serie is ondertussen 18 jaar oud (de eerste reeks he…) en ik kijk er nog altijd naar. Ik ken ze van buiten, en toch, ik kan er naar blijven kijken. En dan voel ik mij wel eens schuldig, omdat ik die nieuwere, jongere reeksen die misschien grappiger, sexier of beter zijn, eigenlijk geen kans geef…
Maar op dit ogenblik met stip op 1 is toch wel mijn relax-sigaretje. Ik ben al een hele tijd bezig met stoppen met roken moet je weten.
Ik was gestopt, maar door situaties op mijn vorig werk was ik terug begonnen. Stress verviel op het moment dat ik een sigaret op stak. Tijdens de werkuren rookte ik niet. ‘s Avonds thuis, of op café, daar, dan rookte ik. Omwille van de stress overdag.
Vroeger rookte ik tja, waarom…? Maar nu kon ik er echt een vinger op leggen. Stress was de schuldige.
Ik deed een 2tal dagen met een pakje.
Omwille van situaties viel de nood om te roken plots weg. Of liever, de stress. Want plots had ik geen werk meer, plotser dan gepland in alle geval.
En ik stopte. Ik voelde de nood niet, had soms wel eens een kriebel, maar toch, van de ene dag op de andere rookte ik niet meer.
Sinds enkele weken is dat echter terug veranderd. Nu doe ik een week of langer met een pakje, want het is echt genieten. De sigaret opsteken en de eerste trekken toch.
Want dan komt het. Dat gevoel.
Bon, stel je effe voor…. ik kom dus thuis van het werken, geef de kat een knuffel en wat eten, trek de venster open en nestel me op de vensterbank. Met een cola in de ene hand en een sigaret in de andere overpeins ik mijn dag, mijmer wat, en halverwege vervagen mijn mijmeringen en begint mijn geweten te knagen. Over hoe slecht die dingen zijn, over hoe mottig ik mij voel, over hoe duur die zaken zijn. En dan wordt niet veel later de sigaret gedoofd, en voel ik mij nog effe slecht en mottig.
Enkele uren later herhaalt dit geheel zich nog eens, maar met een biertje in plaats van met een cola.
Oja, nog een ander klein pleziertje met een schaamkantje aan… Onnozel dansen op leuke muziek als ik denk dat niemand mij kan zien. En dan daarna denken aan de mensen die mij wel zouden kunnen zien.
En eigenlijk valt Schadenfruede ook wel onder Guilty pleasure he? Wat kan ik ongelooflijk genieten van zo’n mensen die in het verkeer vlug vlug overal moeten tussen kruipen, je niet laten ritsen in de file, je voorbij steken tegen 100 waar je 70 mag etc. Uiteindelijk sta ik toch achter hun aan het zelfde rode licht. En dan grinnik eens, zing mee met de radio en geniet van het moment.
Dit is een blogpost voor de Wijvenweek.
